Zondag 2 maart 2013: Een plotse vlucht, verdriet en liefde

Ik weet dat oma geen bloemen of drama wilt. Toch geef ik haar een digitaal bloemstuk!

...

Dit zal niet de leukste blog worden die je ooit gelezen hebt, toch is het iets wat ik wil delen. Het is een deel van mijn rouwproces...  Zie je het zitten? Oké dan. Hier gaan we.

Laat ik beginnen bij het begin. Mijn oma had in september enkele vreemde blauwe en jeukende plekken. Na wat zalf en pilletjes ging dit weg. In oktober verschenen er gezwellen onder haar oog,in en achter haar oor. Dit zorgde ervoor dat haar oog dicht ging zitten en dat ze niet veel meer kon horen. De dokters konden er niets mee, ze wisten niet wat het was. Weken later kregen we te horen dat het een agressieve kanker was met een T in de naam (geloof ik toch). Een hele zeldzame vorm, vorig jaar hadden slechts 8 mensen het. En daar zit het probleem. Omdat zo weinig mensen deze vorm krijgen weet men niet wat men ermee moet doen. Jeej-.-' Zo begon mijn oma een aan een reeks chemokuren. Nu bleek dat de tumor groeide in de rustperiode tussen de kuren. Daarna werd er begonnen aan een reeks bestralingen.

Het ging al een tijd niet goed met oma. Ze ging achteruit. Omdat ik in Zweden zat had ik mama gevraagd om me op de hoogte te houden. Zo kreeg ik een mail dat ze zichzelf niet meer kon aankleden en dat ze weinig at. Donderdag na de fitness kreeg ik een telefoontje. Mama belde....

Opa had haar net gebeld om te zeggen dat ze heel snel achteruit ging, en dat ze de ziekenzalving van zondag maar net zou halen. Ik moest zelf kiezen of ik naar huis wou komen en wanneer. Natuurlijk wil ik naar huis komen! Maar logisch ook. Zo werd er diezelfde nacht een ticket gekocht voor het vliegtuig en de shuttle. (Doordat niet alles goed verliep moest ik na middernacht nog eens proberen. Huppaaa... +50 euro. De vlucht, met enkel handbagage, is de helft duurder dan mijn eerste vlucht met 2 koffers.)

Vandaag was dus de ziekenzalving, voor de onwetende het laatste sacrament. Oma had om euthanasie gevraagd en zou deze graag na de ziekenzalving toegediend krijgen. Het werd goedgekeurd, maar de medicijnen moesten nog gemaakt worden. Dinsdag 5 maart zal mijn oma dus voor altijd gaan slapen. Dit maakte dat dit het afscheid was. Raar, de kans krijgen om echt nog iets te zeggen en een kus/ knuffel te geven....

Er hing een rare sfeer. Wat had ik ook verwacht. Papa, opa, tante Corine en neef(je) Koen waren daar, de rest was even uit wandelen. Nog voor het geven van de begroeting vielen de eerste tranen. Ik kan je vertellen, wanneer je je vader ziet huilen breekt je hart.

Tegen 14u kwam de pastoor. Een oude bekende in onze familie.Mijn mama deed haar communie bij hem en hij heeft mijn ouders getrouwd. Oma zat vooraan. Rechts van haar opa, links van haar meneer pastoor. De rest van de familie (5 kinderen + 5 aangetrouwden + 9 kleinkinderen) zaten als een amfitheater rond haar. Een hele boel ;) Iedereen was er. De liefde, verbondenheid en verdriet waren bijna voelbaar.

Oma zag er veel beter uit dan ik verwacht had. Ze lag namelijk in bed, een beetje slapen voordat ze naar de drukte kwam. Gekke oma. Ze was vrolijk en maakte grapjes, terwijl wij daar allemaal zaten te snotteren. Er was een handoplegging waarbij we elk oma een kus of knuffel konden geven en nog iets konden zeggen. Opnieuw tranen met tuiten bij iedereen. En oma ons maar geruststellen "Goed werken voor school. Het is goed zo. Ik heb een goed leven gehad, ik ben er klaar mee. Ik ben blij dat jullie hier allemaal zijn," Of de beste van allemaal "Wow, hier wordt veel afgekust. Even een slokje water nemen". De cutie! Daarna was er nog een communie (uitdelen van de hosties).

Wanneer deze zware bedoeling gedaan was haalde opa champagne boven. Inderdaad, champagne. We toosten op het leven. Wedden dat het een van de weinige keren was dat de pastoor dit zag gebeuren. Als het niet de enige keer was. Oma verklaarde "Op elk feestje moet er getoost en gedronken worden!" #familieBuwalda (haha)

Hierna was er nog iets onverwacht "Lieve schatten, oma heeft even schoon schip gehouden in haar juwelendoos.Want wat moeten die mannen daar nu mee" Oma zei het al lachend. Opnieuw verbaasde deze oude vrouw ons. Ze had verschillende enveloppen gemaakt "Het is niets speciaals" -Natuurlijk wel, het was van jou!- "Jullie mogen altijd onderling wisselen. Of als je het echt niet wilt, kan je altijd langsgaan bij de juwelier" -Opnieuw...dat doen we niet, het was van jou!-

Dinsdag wordt een vervelende dag: D-day. De dag waarop mijn oma, mijn bevrijder uit de badkamer, voor eeuwig zal slapen. Vrijdag is het afscheid van de open kist. De ceremonie/begrafenis en later de crematie zal zaterdag plaatsvinden. Pfff.. weer een dag vol tranen en hoofdpijn. Een dag vol verdriet. Afscheid nemen van een geliefde vriendin, geliefde, moeder en (voor mij) oma.

Het was al bijzonder dat we überhaupt de kans kregen om "echt afscheid' te nemen. Zo weinig mensen dat nog de kans krijgen om laatste woorden te zeggen. Toch is het iets raar. Om dit te kunnen doen moet de "zieke" heel sterk zijn. En dat is ze. Mijn sterke oma. Ik zal je missen.

Een stevige knuffel vanuit Heffen.
Hart op hart (met de rechtse arm boven en de linkse onder). --> met dank aan oom Han